What though the radiance which was once so bright Be not forever taken from my sight, Though nothing can bring back the hour Of splendour in the grass, of glory in the flower;Grief not, rather find, Strength in what remains behind, In the primal sympathy Which having been must ever be, In the soothing thoughts that spring Out of Human suffering, In the faith that looks through death In years that bring philophic mind.

Was, wenngleich das Strahlen, das einst so hell war, nicht für immer aus meinen Augen genommen wird, obwohl nichts die Stunde der Pracht im Gras, der Herrlichkeit in der Blume zurückbringen kann; Trauer nicht, sondern Kraft finden in dem, was zurückbleibt, in der Ursprüngliches Mitgefühl, das jemals gewesen sein muss, in den beruhigenden Gedanken, die aus menschlichem Leiden entspringen, in dem Glauben, der in Jahren durch den Tod schaut und philophischen Geist bringt.

¿Qué pasa si el resplandor que alguna vez fue tan brillante no se quitó para siempre de mi vista, aunque nada puede traer de vuelta la hora de esplendor en la hierba, de gloria en la flor? la simpatía primaria que siempre ha existido, en los pensamientos relajantes que surgen del sufrimiento humano, en la fe que mira a través de la muerte en años que traen la mente filófica.

हालांकि जो चमक एक बार इतनी चमकीली थी वह हमेशा के लिए मेरी दृष्टि से नहीं ली गई थी, हालांकि कुछ भी घास में वैभव के घंटे को वापस नहीं ला सकता है, फूल में महिमा है; दु: ख नहीं है, बल्कि जो पीछे रहता है उसमें शक्ति है; प्राण सहानुभूति जो कभी रही होगी, उन सुखदायक विचारों में, जो मानव पीड़ा से बाहर निकलते हैं, उस विश्वास में, जो वर्षों में मृत्यु के माध्यम से दिखता है जो दार्शनिक मन लाते हैं।

bagaimana meskipun cahaya yang dulunya sangat terang tidak selamanya diambil dari pandangan saya, meskipun tidak ada yang dapat mengembalikan waktu kemegahan di rumput, kemuliaan di bunga itu; simpati primal yang telah pasti ada, dalam pikiran yang menenangkan yang muncul dari penderitaan manusia, dalam iman yang melihat melalui kematian selama bertahun-tahun yang membawa pikiran filofis.

かつてはそれほど明るくなかった輝きは、私の視界から永遠に奪われるわけではありませんが、花の栄光の芝生の素晴らしさの時間を取り戻すものは何もありません。人類の苦しみから湧き出る落ち着いた思考、哲学的な心をもたらす何年にもわたって死を見通す信仰において、これまであったはずの原初の同情。

cóż, gdyby blask, który kiedyś był tak jasny, nie został na zawsze odebrany mi z oczu, chociaż nic nie może przywrócić godziny świetności w trawie, chwały w kwiatku; nie żałować, a raczej znaleźć siłę w tym, co pozostaje, w pierwotna sympatia, która zawsze musiała być w kojących myślach, które wyrastają z ludzkiego cierpienia, w wierze, która patrzy przez śmierć w latach, które przynoszą filozoficzny umysł.

что, хотя сияние, которое когда-то было таким ярким, не навсегда исчезло из моего взгляда, хотя ничто не может вернуть час блеска в траве, славы в цветке, скорби, скорее, не найти силы в том, что осталось позади, в первичная симпатия, которая когда-либо существовала в успокаивающих мыслях, порождаемых человеческими страданиями, в вере, которая смотрит сквозь смерть в годы, которые приносят философский ум.

尽管曾经一度如此明亮的光芒永远不会消失在我的眼前，尽管没有什么能使草丛中辉煌，花中荣耀的时光重现；却没有发现，而是在余下的力量中感到悲伤在人类苦难中产生的舒缓思想中，在带来哲学思想的岁月里，通过死亡看待的信念必须是原始的同情。