You're Ned Stark's bastard, aren't you?” Jon felt a coldness pass right through him. He pressed his lips together and said nothing. “Did I offend you?” Lannister said. “Sorry. Dwarfs don't have to be tactful. Generations of capering fools in motley have won me the right to dress badly and say any damn thing that comes into my head.” He grinned. “You are the bastard, though.” “Lord Eddard Stark is my father,” Jon admitted stiffly. Lannister studied his face. “Yes,“ he said. “I can see it. You have more of the north in you than your brothers.” “Half brothers,“ Jon corrected. He was pleased by the dwarf's comment, but he tried not to let it show. “Let me give you some counsel, bastard,” Lannister said. “Never forget what you are, for surely the world will not. Make it your strength. Then it can never be your weakness. Armor yourself in it, and it will never be used to hurt you.” Jon was in no mood for anyone's counsel. “What do you know about being a bastard?“ “All dwarfs are bastards in their father's eyes.” “You are your mother's trueborn son of Lannister.“ “Am I?“ the dwarf replied, sardonic. “Do tell my lord father. My mother died birthing me, and he's never been sure.“ “I don't even know who my mother was,“ Jon said. “Some woman, no doubt. Most of them are.“ He favored Jon with a rueful grin. “Remember this, boy. All dwarfs may be bastards, yet not all bastards need be dwarfs.“ And with that he turned and sauntered back into the feast, whistling a tune. When he opened the door, the light from within threw his shadow clear across the yard, and for just a moment Tyrion Lannister stood tall as a king.

jesteś bękartem Neda Starka, prawda? Jon poczuł, jak przenika go chłód. zacisnął usta i nic nie powiedział. "czy cię uraziłem?" powiedział Lannister. "przepraszam. krasnoludy nie muszą być taktowne. pokolenia pstrokatych głupców wywalczyły mi prawo do kiepskiego ubierania się i mówienia wszystkiego, co przyjdzie mi do głowy. uśmiechnął. – Ty jednak jesteś draniem. - Lord Eddard Stark jest moim ojcem - przyznał sztywno jon. Lannister przyjrzał się jego twarzy. „tak”, powiedział. "mogę to zobaczyć. masz w sobie więcej północy niż twoi bracia”. „Przyrodni bracia” – poprawił jon. był zadowolony z komentarza krasnoluda, ale starał się tego nie okazywać. – Pozwól, że ci doradzę, draniu – powiedział Lannister. „Nigdy nie zapominaj, kim jesteś, bo z pewnością świat tego nie zrobi. uczyń z tego swoją siłę. to nigdy nie może być twoją słabością. Zaopatrz się w niego i nigdy nie zostanie użyty, by cię skrzywdzić. Jon nie był w nastroju do niczyich rad. „Co wiesz o byciu bękartem?” „Wszystkie krasnoludy są bękartami w oczach ojca”. – jesteś prawowitym synem Lannistera swojej matki. – Czy ja? – odparł sardonicznie krasnolud. „Powiedz mojemu panu ojcu. moja matka umarła przy mnie, a on nigdy nie był pewien. – Nawet nie wiem, kim była moja matka – powiedział jon. – Bez wątpienia jakaś kobieta. większość z nich jest. – obdarzył Jona smutnym uśmiechem. „Zapamiętaj to, chłopcze. wszystkie krasnoludy mogą być bękartami, ale nie wszystkie bękarty muszą być krasnoludami”. Po czym odwrócił się i wrócił na ucztę, gwiżdżąc melodię. kiedy otworzył drzwi, światło z wnętrza rzuciło jego cień na podwórze i przez chwilę Tyrion Lannister stał wysoki jak król.